|
Turan İSAYEVA
Bu gün bir şeyi çox yaxşı başa düşdüm ki, bu şəhərdə
(söhbət Bakıdan gedir) roman yazmağa çox gözəl portret var. "Tarqovı” dediyimiz
təkcə o küçədən on kitab çıxar. İnanın ki, çıxar.
İnsanlarımız film səhnəsi
kimidir. Reallıqları şübhə altında, doğurdanmı mən bu insanlarla eyni şəhəri
paylaşıram (yaşamıram) düşüncəsi bürüyür insanı. Hərə bir nağıl qəhrəmanıdı. Hərə
birini yamsılayır. Heç kimin özü olmaq istəmədiyi bu şəhərdə bu gün o qədər təkiydim
ki. Yanımdakı və yolda qarşılaşıb salamlaşdığımız (dostlar) tanışlar
olmasaydı əgər.Yəqin ki, yuxu gördüyümü sanacaqdım. Məni ayıldan sayqılı
dostlarımın salamları oldu.
Nə isə indi mövzu bu deyil. İnsanlarımıza aktyor da demirəm. Belə baxanda
hamımız artistlik edirik həyatda. Amma niyə kiməsə görə oynayırıq? Bugün gerçək
bildiyim tək şey arxamda gələn 7-8 yaşında 3 uşağın söhbəti oldu. Bilərəkdən
dinlədiyim o üç uşaqdan biri cənnətdən danışırdı, digərləri onu ürəkdən dinləyib
və inanan dostlarına. Cənnəti necə tərif etsə yaxşıdır? Orda istədiyiniz qədər
fanta-cola verirlər. Təsəvvür edin bir uşağın zehnindəki cənnət portretini.
Fantalı, colalı cənnət. Böyük ehtimalla o oğlan uşagının irəli yaşdakı cənnət xəyalı
huri-mələklər olacaq, biraz daha böyüyüb həyatı dərk elədikdə isə ümumiyyətlə cənnətin
də bir xəyal olduğunu anlayacaq. Əminəm ki, bu fikirləri dəyişəcək onun.
Başqa cür ola bilməz. Keçək şəhərimizin böyüklərinə. Kaşki böyüklər də cənnətdən
fanta-cola gözləsəydilər bu qədər məsum olsaydı düşüncələri. Cənnəti qarşılıqlı
alış verişə çevirməyəydilər. Bu da bir yana, bizim millət belə birtəhərdi nəsə.
Ya görməmişdilər, ya həddindən çox çoxbilmiş. Ya da özlərini çox bilmiş
kimi aparırlar. Mədəniyyətdən dəm vuran xalqın etikadan bixəbər olmağı çox
acınacaqlıdır. Hələ avtobuslardan danışmıram. Heç danışmıram, danışmayacam da.
Susmaq ən məsləhətlisidir.
Вернуться назад
|